تفاوت های پورسلین و چینی استخوانی
فارق از خصوصیات و مشخصات ظاهری و نحوه پختن در طول تولید، پورسلین در برگیرنده چینی، چینی ساده و چینی استخوانیاست. اما کلمه ی “چینی” به یک مرجع جهانی تبدیل شده چرا که کشور چین محل ظهور ظروف چینی محسوب می شود.
پورسلین به معنی سرامیکی هست که در دمای بالا پخته و تهیه می شود. این محصولات در نفوذپذیری ضعیف و در خاصیت شیشه ای و براق بودن با کیفیت هستند. در ادبیات انگلیسی چیزی که به عنوان چینی استخوانی به آن رجوع می شد، بدون در نظر گرفتن مراحل تولید، نوعی پورسلین است با درصدی از خاکستر استخوان که به آن اضافه شده است. این خاکستر استخوان اضافه می شود تا محصول تولید شده در صورت نیاز و در مقایسه با سایر پورسلین ها بسیار نازک تر باشد.
برند هایی همچون “آیرونی کالی” ، “استیگما” و “کانفیوژن” سال هاست که از هر دو عبارت “چینی” و “پورسلین” استفاده می کنند. در اروپا از عبارت پورسلین خیلی بیشتر از چینی یا چینی استخوانی استفاده می شود در حالی کهه در بریتانیا بعکس این موضوع جریان دارد.
ویژگی ها ظاهری چینی استخوانی
چینی با خمیر یا گل نرم در کل ظاهر و بدنه ای دلپذیرتر دارد.
چینی ها در ضخامت بدنه ظرف می توانند به طرز چشمگیری گوناگون باشند. بسیاری از چینی های مرسوم در ظاهر کاملا لطیف و نازک هستند (مگر اینکه با ظاهر یک چینی استخوانی مرغوب و تعمیم یافته مقایسه شوند)
ظروف چینی در دسته بندی غیر رسمی به نوعی ضخیم تر از طراحی های رسمی هستند و الگوهای زیر لعابی برجسته مانند “نوریتیک باروک سفید” و “فلوئر د پراویدنس” در این دسته قرار می گیرند. بعضی از ظروف چینی ترکیبی از خاکستر استخوان در ساختار خود دارند اما نه به اندازه ای که بتوان آن ها را چینی استخوانی نامید. این نوع ظروف که استحکام بالایی دارند و در عین حال در دسته بندی چینی ساده قرار می گیرند، در بازار نهایی برای مشتریان مقرون به صرفه تر هستند.
چینی استخوانی در کل با ظاهر بسیار لطیف شناخته می شود (بسیار لطیف تر از چینی ساده). یکی از شرکت هایی که به ساخت چینی استخوانی با کیفیت متعهد است، “رویال آلبرت” می باشد.
کدام نوع چینی قوی تر است؟ کدام نوع چینی با دوام تر است؟
تا جایی که به مصارف کاربردی مربوط می شود، ظروف چینی با کیفیت به اندازه ی ظروف چینی استخوانی مستحکم هستند. برجسته ترین تفاوت ها عبارتند از :
• پورسلین یا چینی ساده از چینی استخوانی ضخیم تر است.
• بعضی از ظروف چینی به گونه ای تولید شد اند که در فر قابل استفاده می باشند، در حالی که چینی استخوانی قابل استفاده در فر نمی باشد.
• ظروف چینی ساخته شده توسط شرکت هایی که تیبل کینگ با آن ها معامله می کند، دارای بالاترین استاندارد ها هستند و هم برای مصارف خانگی و هم ضیافت ها و مراسمات مانند کافی شاپ ها و رستوران ها استفاده می شوند.
• ظروف چینی به روز و مدرن به شدت در مقابل خوردگی لبه ها مقاوم هستند و در بسیاری از موارد استحکامی مشابه چینی استخوانی دارند.
• طبق آمار چینی استخوانی مشهورترین نوع پورسلین در بازار های آمریکا و بریتانیا به شمار می رود. دلیل این امر این است که چینی استخوانی شیک تر و لطیف تر به نظر می رسد و در عین حال وزن سبک تر و بدنه ی نازک تری در مقایسه با چینی ساده و چینی پورسلین استاندارد دارد.
در ادامه مقداری اطلاعات از سایت های گوناگون مرتبط با پورسلین، چینی و چینی استخوانی استخراج شده است که به اطلاع شما می رسانیم:
• اگر چه پورسلین مکررا به عنوان کامه ی هم معنی با چینی به کار می رود، اما این دو یکسان نیستند. بلکه تا حدوی شبیه هم هستند و هر دو می توانند لعاب دار یا بی لعاب باشند. به هر صورت چینی به عنوان پورسلین لطیف و ترد نیز شناخته می شود، از خمیر نرم تهیه می شود و با سوهان قابل بریدن می باشد. در حالی که پورسلین این گونه نیست. این تفاوت به خاطر دمای بالای پختن پورسلین (۱۴۵۴ درجه سانتی گراد) در مقایسه با پخت ظروف چینی (۱۲۰۴ درجه سانتی گراد) است. به دلیل سختی و استحکام فوق العاده بالا، پورسلین در موارد صنعتی و پزشکی نیز به کار می رود، در حالی که چینی به مصارف خانگی و هنری محدود می شود. همچنین پورسلین همیشه نیمه شفاف و براق است اما چینی از شفافیت کمتری برخوردار می باشد.
• سخت خمیر یا پورسلین از چین و از زمان سلسله ی تیانگ (۶۱۸ تا ۹۰۷ بعد از میلاد) نشأت گرفته است. اما پورسلین با کیفیت که قابل مقایسه با ظروف امرزی است تا زمان سلسله ی یوآن (۱۲۷۹ تا ۱۳۶۸ بعد از میلاد) شناخته نشده بود. پورسلین های اولیه از کائولین (خاک رس که در چین یافت می شود) و نوعی گرانیت زبر تشکیل می شدند. پورسلین برای اروپایی ها ناشناخته بود تا قرون وسطی که واردات ظروف چینی آغاز شد. پس از آن اروپاییان تلاش کردند که ظروفی همانند پورسلین چینی بسازند اما قادر نبودند که مواد تشکیل دهنده ی آن را آنالیز کنند و فقط توانستند از لحاظ ظاهری تقلید کنند. بعد از آمیختن اکسید قلع به شیشه برای مات کردن آن، صنعتگران اروپایی تلاش کردند که خاک رس و شیشه را با هم ترکیب کنند. این ظروف جدید به عنوان پورسلین مصنوعی شناخته شدند. به خاطر اینکه این نوع ظروف در مقایسه با پورسلین اصل نرم تر بودند و هزینه ی تولید آن ها بالا بود، تلاش ها برای تولید و توسعه ی پورسلین اصل ادامه پیدا کرد. در سال ۱۷۰۷ دو آلمانی به نام های “انفرید والتر ون شیمهاس” و “یوهان فردریش بادجر” موفق شدند با ترکیب خاک رس و فلداسپار (نوعی سنگ که در طبیعت یافت می شود) به جای شیشه که قبلا استفاده می شد، موفق به تولید پورسلین شدند.
• بعدها و در قرن هیجدهم انگلیسی ها دستور ساخت پورسلین را بهبود بخشیدن و با اضافه کردن خاکستر استخوان احشام به خاک رس، فلد اسپار و سنگ کوارتز چینی استخوانی را اختراع کردند.
• اگر چه چینی استخوانی در دمای پایین تری نسبت به پورسلین اصل پخته می شود، اما خاکستر استخوان باعث می شود که همچنان نیمه شفاف باشد. به خاطر آسودگی در تولید، استحکام بیشتر و مقاوم بودن لبه های ظروف، چینی استخوانی در ایالات متحده و بریتانیا مشهور تر و محبوب تر می باشد و این در حالی است که مشتریان اروپایی همچنان به چینی ساده علاقه مند هستند.
• پورسلین یا چینی ساده با بافت ظریف و رنگ های دلپذیر و ساخت دشوار و تصفیه شده، یکی از اولین صنایع دستی است که توسط جاده ابریشم به دنیای غرب معرفی شده است. کلمه ی چینی به خوبی بیانگر این است که کشور مبدأ خانه ی سفالگری و پورسلین است.
مطالب مرتبط :
